نوع مقاله : علمی-پژوهشی

نویسنده

گروه تاریخ، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه بین المللی امام خمینی، قزوین، ایران

چکیده

ابن سینا با نگاه نقادانه ای که نسبت به آراء منطقی ارسطو و فارابی داشت در سایۀ نبوغ خود نظام منطقی را بنا گذاشت که بسیار نوگرایانه بود، و به همین جهت نام وی طلایه دار اوج منطق دورۀ اسلامی به ویژه در شرق جهان اسلام شناخته می شود. او خلاقانه منطق ارسطویی را با مفاهیم اسلامی درآمیخت، و ابزار عقل و جدل را به خدمت دین درآورد، و کلام و فلسفۀ اسلامی را در برابر بدبینی و بی دینی استحکام بخشید، و به سرعت در مراکز علمی ایران، اساس آموزش، پژوهش و اندیشه قرار گرفت و با نشیب و فراز تا دوران جدید استمرار یافت. در چشم انداز تاریخی یکی از مقاطعی که از این منظر پراهمیت است و با میراث علمی نسبتاً چشم نوازی در قالب شرح، تفسیر، تحشیه و تعلیق همراه بوده دوران صفوی است. بی گمان این مهم با تحولات فکری و مذهبی در همان دوره پیوستگی های تنگاتنگی داشته، و در نگاهی فراتر موجبات استحکام فلسفه و کلام و اصول فقه شیعۀ امامی را فراهم آورد. جستار حاضر با نگاهی تاریخ پژوهانه و با پرهیز از مباحث ساختاری و محتوایی در آثار منطقیون به بررسی این نوع فعالیت ها در آن دوره می پردازد.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

A Historical Reflection on the Sinavi Logic in the Safavid Period

نویسنده [English]

  • Mohsen Bahramnejad

Department of History, Faculty of Literature and Humanities, IKIU, Qazvin, Iran

چکیده [English]

Ibn Sina according to critical attitude towards the ideas of Aristotle and Farabi's logic in the shadow of his creativity, he built a rational system that was highly innovative, and so his name is the culmination of the logic of the Islamic era, especially in the East of the Islamic world. He creatively integrated Aristotelian logic with Islamic concepts, and he put religion into the service of reason and argument, and he strengthened Islamic theology and philosophy against evil and unbelief, and since then, quickly in Iranian science centers, Sinai logic was the basis of education, research and thought, and continued until the new era, with ups and downs. In historical perspective, one of the times that this view is worthy of reflection and with a relatively eye-catching academic heritage in the form of commentary and suspension, it was accompanied by the Safavid era. Undoubtedly, this has been closely linked with intellectual and religious developments during the same period, and in a broader perspective, the foundations for the consolidation of philosophy and theology and the principles of Imami Shiite jurisprudence created. The present study with a historical look and by avoiding structural and content discussions in the works of logicians, evaluates these activities in during that period.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Logic
  • Sinavi Logic
  • Commentators
  • Shiite schools
  • SAFAVID
ارباب اصفهانی، محمدمهدی بن محمدرضا(1368)، نصف جهان فی تعریف الاصفهان، تصحیح و تحشیه منوچهر ستوده، تهران: امیرکبیر.
افندی، ع‍ب‍دال‍ل‍ه‌ب‍ن‌ ع‍ی‍س‍ی‌ب‍ی‍گ(1401ق.)،  ریاض العلماء و حیاض الفضلاء، ت‍ح‍ق‍ی‍ق‌ اح‍م‍د ال‍ح‍س‍ی‍ن‍ی‌، ب‍ه اه‍ت‍م‍ام‌ م‍ح‍م‍ود ال‍م‍رع‍ش‍ی، 2مجلد، قم: ‌م‍ک‍ت‍ب‍ه‌ آی‍ه‌ال‍ل‍ه‌ ال‍ع‍ظم‍ی‌ ال‍م‍رع‍ش‍ی‌ ال‍ع‍ام‍ه‌.
انصاری، محمدبن جابر(1386)، تحفه السلاطین(منطق فارسی)، تصحیح، تحقیق، تعلیق احد فرامرز قراملکی، تهران: میراث مکتوب.
بروجردی، آزاد(1375)، «روایت یک فرنگی از کتاب، نگارش و تحصیل در عهد صفوی»، ماهنامۀ کلک، شماره های83-80، آبان-بهمن.
پورجوادی، رضا(1392)، «جلال الدین محمد دوانی»، دانشنامۀ جهان اسلام، ج18، زیر نظر غلامعلی حداد عادل، تهران: بنیاد دایره المعارف اسلامی.
تاورنیه، ژان باتیست(1363)، سفرنامه، ترجمۀ ابوتراب نوری با تجدید نظر حمید شیرانی، تهران: سنایی.
ترکمان، اسکندربیگ(1382)، تاریخ عالم آرای عباسی، زیر نظر با تنظیم فهرستها و مقدمۀ ایرج افشار، 2ج، تهران: امیرکبیر.
تکمیل همایون، ناصر(1385)، «آموزش و پرورش کودکان و نوجوانان در عصر صفویه»، پژوهش نامه تاریخ، شماره 5.
جرجانی، علی بن محمد(1334)، دو منطق فارسی کبری- صغری، با مقابله و تصحیح مرتضی مدرسی چهاردهی، تهران: طهوری.
جرجانی، علی بن محمد(1379)، «منطق صغری-الدره»، به اهتمام علی اوجبی، گنجینۀ بهارستان، حکمت1، تهران: کتابخانه و موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی، صص31-3.
حسینی قمی، قاضی احمد بن شرف الدین حسین(1359،1363)، خلاصه التواریخ، تصحیح احسان اشراقی، 2ج، تهران: دانشگاه تهران.
خاتون آبادی، سیدعبدالحسین حسینی(1352)، وقایع السنین والاعوام، مصحح محمدباقر بهبودی، تهران: کتابفروشی اسلامیه.
خ‍ف‍ری‌، م‍ح‍م‍دب‍ن‌ اح‍م‍د(1382)، ت‍ع‍ل‍ی‍ق‍ه‌ ب‍ر ال‍ه‍ی‍ات‌ ش‍رح‌ ت‍ج‍ری‍د م‍لاع‍ل‍ی‌ ق‍وش‍چ‍ی‌، م‍ق‍دم‍ه‌ و ت‍ص‍ح‍ی‍ح‌ ف‍ی‍روزه‌ س‍اع‍ت‍چ‍ی‍ان‌، ت‍ه‍ران‌: دف‍ت‍ر ن‍ش‍ر م‍ی‍راث‌ م‍ک‍ت‍وب.
خواندمیر، غیاث الدین بن همام الدین(1335)، حبیب السیر فی اخبار افراد البشر، با مقدمه جلا‌‌‌ل‌‌‌‌‌الدین همایی، زیر نظر محمد دبیر‌سیاقی، 4ج، تهران: خیام.
داوودی، مجید(1394)، «خفری»، دایره المعارف بزرگ اسلامی، ج22، تهران: مرکز دایره المعارف بزرگ اسلامی.
سارتون، جرج(1346)، تاریخ علم، ترجمۀ احمد آرام، مقدمه از حسن تقی زاده، تهران: امیرکبیر.
س‍راج‌ال‍دی‍ن‌ ارم‍وی‌، م‍ح‍م‍ودب‍ن‌ اب‍ی‌ب‍ک‍ر(1393)، مطالع الانوار( طرف‌المنطق)، شرحه المسمی به ‌لوامع الاسرار فی شرح مطالع الانوار، تألیف قطب‌الدین ابی‌عبدالله محمدبن‌محمد الرازی‌البویهی، صححه و قدم له و علق‌ علیه ابوالقاسم الرحمانی، تحت اشراف محمدحسین نائیجی، 3ج، تهران : مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران‏.
شاردن، ژان(1372)، سفرنامه، ترجمۀ اقبال یغمایی، 5ج، تهران: توس.
شایان فر، شهناز(1382)، «تصحیح رسالۀ منطقی الکفایه المنطقیه فی شرح الاشراقات الصدریه»، آینه میراث، شمارۀ 2، پاییز.
شکیبانیا، مهدی؛ پورجوادی، رضا(1381)، «کتابشناسی میر سید شریف جرجانی(گرگانی)»، معارف، شماره57، آذر و اسفند.
صفوی، سام میرزا(1314)، تحفۀ سامی، به اهتمام وحید دستجردی، تهران: ارمغان.
طهرانی، شیخ آقابزرگ(1408ق.)، الذریعه الی تصانیف الشیعه، مجلدات4 و 6 و 13، قم و تهران: اسماعیلیان، کتابخانۀ اسلامیه.
فایدئی، اکبر(1383)، «نوآوری های منطقی ابن سینا و تأثیر آن در منطق ارسطویی»، فصلنامۀ اندیشۀ دینی، پیاپی13، زمستان.
فایدئی، اکبر؛ علی محمدی، کریم(1394)، «اندیشه های منطقی نجم الدین کاتبی قزوینی و نقش او در گسترش مکتب منطقی سینویی»، معارف منطقی، شماره2، بهار و تابستان.
فرامرز قراملکی، احد(1383)، «آرا و آثار منطقی جلال الدین دوانی»، اندیشۀ دینی، شماره10، بهار.
فرامرز قراملکی، احد(1388)، «تحول ساختاری در منطق نگاری ابن سینا و تأثیر تاریخی آن در دورۀ اسلامی»، مشکواه النور، شماره 42، پاییز و زمستان.
فرامرز قراملکی، احد(1391)، جستار در میراث منطق دانان مسلمان، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
کارری، جووانی فرانچسکو جملی(1383)، سفرنامه، ترجمۀ عباس نخجوانی و عبدالعلی کارنگ، تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی.
کسائی، نورالله(1383)، فرهنگ نهادهای آموزشی ایران(از روزگار باستان تا تأسیس دولت صفوی)، تهران: دانشگاه تهران.
کمپفر، انگلبرت(1363)، سفرنامه، ترجمۀ کیکاووس جهانداری، تهران: خوارزمی.
الماسی، محمد(1374)، تاریخ آموزش و پرورش اسلام و ایران، تهران: امیرکبیر.
ماکوولسکی، آ.(1366)، تاریخ منطق، ترجمۀ فریدون شایان، تهران: پیشرو.
مجتبایی، فتح الله(1367-1366)، «آشنایی مسلمانان با منطق ارسطویی»، مقالات و بررسیها، شماره43 و 44، زمستان و بهار.
مدرس تبریزی، محمدعلی(1391)، ریحانه الادب فی تراجم المعروفین بالکنیه او اللقب یا کنی و القاب، ج3، تهران: خیام.
مستوفی بافقی، محمدمفید بن محمود(1385)، جامع مفیدی، به کوشش ایرج افشار، 3ج، تهران: اساطیر.
مظاهری، محمدحسن(1393)، «جده مدرسه»، ج9، دانشنامۀ جهان اسلام، تهران: بنیاد دایره المعارف اسلامی.
ملاصدرا(1377)، التنقیح فی المنطق، تصحیح و تحقیق غلامرضا یاسی پور، با مقدمۀ احد فرامرز قراملکی، تهران: بنیاد حکمت اسلامی صدرا.
موسوی، سیده زهرا؛ امیرخانی، مهناز(1391)، «سیر تاریخی نسبت های چهارگانه در منطق اسلامی»، منطق پژوهی، شماره1، بهار و تابستان.
میرزایی، عطیه(1387)، «تفتازانی»، دایره المعارف بزرگ اسلامی، ج15، تهران: مرکز دایره المعارف بزرگ اسلامی.
نبوی، لطف الله(1379)، «سیر منطق در جهان اسلام»، نامۀ مفید، دورۀ6، شمارۀ4(پیاپی24)، زمستان.